ZOMAAR EEN DAG UIT HET LEVEN VAN PUCK

Als ik om 10 uur bij Puck aankom is ze nog in diepe rust. Ze ligt lekker te slapen, maar als ik de gordijnen wat open doe, de zon schijnt naar binnen en ik loop wat heen en weer om wat spullen klaar te leggen doet ze voorzichtig haar ogen open. Puck kan zichzelf bijna niet bewegen, maar als je na het slapen haar armen omhoog beweegt is dat voor haar een stimulans om zich helemaal uit te rekken, ze kijkt me aan met een grote glimlach en vol vertrouwen. Zou ze weten wie ik ben, zou ze me herkennen?? We weten het niet. Hierna beweeg ik haar ledematen, heupen, hoofd en lijf flink alle kanten op, op deze manier krijgen haar spieren nog wat beweging, ik kan me zo voorstellen als je de halve nacht in dezelfde houding hebt gelegen dat dit fijn aanvoelt, en als ik Puck haar gezicht zie vind zij dat ook.

Dan is het tijd voor het dagelijkse bad, op een speciaal soort bedje drijft Puck in het water, ze vindt het warme water prettig en dobbert een poosje rond, even wassen en dan til ik haar met de tillift uit het bad, gauw afdrogen, brrrr Puck krijgt het al gauw koud dan masseer ik haar huid met geurige olie. Ze geeft heel duidelijk aan met instemmende geluiden en mimiek dat ze het naar haar zin heeft. Dit is niet altijd zo, soms heeft ze een “slaapdag” zoals we dat noemen en dan reageert ze weinig of helemaal niet, het lijkt dan of ze heel diep slaapt.

Maar vandaag heeft Puck er zin in, als ze helemaal aangekleed is zet ik haar weer met de lift in haar rolstoel. Haren kammen, een pufje tegen benauwdheid, tanden poetsen en Puck is klaar. Dit alles neemt veel tijd in beslag, tegen de tijd dat dit dagelijkse ritueel achter de rug is, en alle badspullen opgeruimd zijn en de was draait, is het lunchtijd. Puck krijgt geen eten en drinken door haar mond, maar via een sonde rechtstreeks in haar maag, en dan is het voor mij ook tijd om een boterhammetje te eten.

Na het eten krijgt Puck haar medicijnen, hier wordt ze altijd wat slaperig van, ik leg haar weer op bed, dan kan ze even slapen. Na een uurtje kijk ik of ik haar wakker krijg, meestal met een favoriet muziekje of een verhaaltje lukt dat wel, zo ook vandaag, ik zet een cd’tje van Marco Borsato op en Puck wordt weer langzaam wakker. Weer even wat bewegen en een schone broek, dan kan ze weer in haar rolstoel.

Het is prachtig weer maar wel wat fris, dus jas aan en warme sokken, want als je stil zit is het best gauw koud, dan Limmen in. Een heleboel mensen kennen Puck, heel vaak horen we: “ Hé Puck!”. Ook komt er eens iemand langs die vraagt hoe het met haar gaat, we maken even een praatje en lopen weer door. Vandaag gaan we even naar het kapelletje, daar zitten we even, Puck kijkt naar de kaarsjes en ik rust even uit want met die rolstoel is het best nog een aardige tippel.

Als we terug komen is het tegen vieren, even langs AH, boodschapje doen en naar huis. Puck vindt het zitten in haar stoel en het gehobbel van de weg heel vermoeiend, dus thuis aangekomen leg ik haar weer op bed, ik krijg een zeer tevreden glimlach als ze weer ligt, alsof ze wil zeggen daar was ik wel even aan toe!

Puck houdt ook van een dvd-tje kijken op zijn tijd, hierin heeft ze ook hele duidelijke voorkeuren, ze houd niet van tekenfilms, maar wel van filmpjes met echte mensen en dan het liefst met liedjes erin. Ik zet de dvd op van het “Vrije Schaep” deze heeft ze nog maar kort, maar ze vindt het echt leuk en ik stiekem ook, dus samen naast elkaar liggend op haar bed kijken we naar die gekke Marc Marie, waarbij Puck vooral moet lachen om dat gekke stemmetje geloof ik.

Het is nu 5 uur, ik maak de voeding voor Puck klaar voor de thuiszorg die ’s avonds komt om haar te wassen en uit te kleden, schrijf in het schriftje waarin we elkaar op de hoogte houden hoe het met Puck gaat en masseer dan nog even haar handen en voeten, deze zijn vaak koud, maar na een korte massage worden ze weer lekker warm.

Dan zit mijn dag er weer bijna op, ik geef haar nog haar medicijnen en zeg haar gedag met een dikke kus, tot gauw Puck, tot de volgende keer!

Het is heel bijzonder om Puck van zo dichtbij mee te maken, ik weet niet wat er in haar hoofdje omgaat, of ze beseft hoe haar leven veranderd is, wat ik wel weet is dat ze geniet van het leven, haar leven met alle beperkingen die ze iedere dag weer neemt zoals het komt met een vrolijke tevreden glimlach vol vertrouwen naar iedereen.

Petje af lieve Puck!

Denise